Thursday, August 11

1 Kumusta ka Lola?

Isang malakas na sigaw ang gumising sa king pagka himbing, na sinundan ng malakas na alingawngaw ng tila  mga kaldero o pinggang nag bagsakan. Ewan ko hindi ako sigurado. Naalimpungatan ako.


Madilim pa ng magising ako. Agad kong kinapa ang gilidan ng aking unan para hanapin ang aking telepono. Wala namang bagong mensahe, wala ring tumawag. Kinse minutos bago mag alas-syete ng gabi. Madilim pa nga. Madilim na.

Nakaidlip ako. Linggo nga pala ngayon. Marahil nakatulog ako matapos Plantyahin at tiklupin ang gabundok na damit naming maganak. Eto ang tipikal na linggo. Ang araw bago pumasok. Araw na dapat pahinga ay palagi pa ding abala. 

Nakagawian ko na din naman na tulungan si Nanay sa mga gawaing bahay. Sya ang maglalaba, ako ang magsasampay. Kadalasan ako na din ang naglalaba. Magluto ng hapunan, mamalengke. Maglinis ng bahay. Maningil ng renta ng mga tenants. Ilan yan sa mga responsibilidad na itinutulong ko kay Nanay. 

Housewife ang aking inay. Ang tunay nyang pangalan, Rosalina. isinunod sa kanyang lola sa ama. Kilala rin sya ng mga kapitbahay at tenants namin bilang Aling Rosing. Sa kanyang mga kumare sya si Rosie. Masipag si nanay. Kahit isa lamang syang taong bahay, magaling syang dumiskarte, maraming raket. Ginagampanan ang kanyang pagiging negosyante kasabay ng tambak na gawaing bahay. 

Masipag si nanay. Masipag sya hanggang alas-tres ng hapon.

Dahil pag patak ng alas-tres, kasabay ng the 3 o-clock habit prayer ay sya rin naman pag sundo sa kanya ng kanyang mga amiga. At dun sila tutungo sa bahay ni Maritess. ang asawa ng hapon. Ang dating japayuki na nakapagpundar ng bahay at ng tindahan ng LPG. Dun sila kasama ng iba pa nilang amiga. Dun sila mag susugal. Hanggang kumagat ang dilim. Hanggang sunduin sila ng kani-kaniyang pamilya. Sila ang mga mag-aamiga. mga kilalang sugalera. Mga tambay ng simbahan twing linggo at suki ng sugalan sa buong linggo. Mga relihiyosang tsismosa.

pagkabangon ay agad kong sinindihan ang ilaw. Ang mga plantsahin ayun, gabundok pa din. Malamang ay pagpupuyatan ko nanamang tapusin ito. Di ko alam bakit nagawa kong tulugan ang ganito kadaming trabaho. Marahil sa sobrang pagod o dahil sa sobrang init. Ang naaalala ko kasi, katirikan na ng araw ng makauwi ako galing sa pagsisimba. Hindi pa ko nakapag tanghalian. Tapos nun, hindi ko na alam. 

Naaalala ko noon. Twing linggo, si Lola ang kasa-kasama kong magsimba. Aktibo din kasi si lola noon sa simbahan. Pagkatapos ng misa at ng novena hindi pa kagad kami uuwi. Aakayin nya pa ko papunta doon sa meeting kasama sila father. Para bang weekly reflection o sharing. Nakakabagot. Nakakantok kung minsan maliban na lang kung may magkkwento ng tungkol sa asawa nilang may kabit, anak na naging adik o di kaya naman anak na dalagang nabuntis. Dun lang nagiging buhay ang kwentuhan. Pero kadalasan boring. Kaya naman sinusuhulan ako ni lola ng mamon at yakult na bibilhin sa gilid ng simbahan bago magtungo sa kanilang pulong.

Noon yon, bago sya kunin sa min.

Pagkababa ko'y nadiskubre ko na ang pinanggalingan ng ingay. Si nanay pala ang nakabagsak.

"Hoy Ana anjan ka naman pala! Linisin mo nga to. Punyeta talaga yang mga dagang yan. Sinabi ko na kasi sa kuya mo na bumili na ng lason. Nung isang linggo ko pa binigyan ng pambili. Ang punyeta hanggang ngayon wala pa. Pinapamahayan na tayo ng mga daga. Lintek!"

"Nay ano bang lulutuin mo, ako na lang po ang gagawa."

"Hayan, initin mo yang papaitan. yang magaling mong ama gabi na nga lagi kung umuwi puro alak pa ang inuuna. punyeta talaga. Ako pa ang uutusan!"

Agad kong inilabas kay Tatay ang pulutan nila. Mga kasamahan nya pala sa trabaho ang kasama nya at lahat sila ay lasing na. Kahit si Tatay na halos buong buhay nang umiinom, ay nakakapagtakang tinatablan pa din ng espirito ng alak. 

Si Ronaldo Jr. ang nagiisang anak ng mag asawang Manalastas. Tubong Catanduanes, Bicol. Sila ay nagtungo ng Maynila nang sya ay tumuntong na ng High skul. Dahil nag iisang anak, madalas ay sunod sa layaw ang binata. Di rin nagtagal ng sya ay mabarkada. Natuto magbisyo at magbulakbol sa eskwela. Sa unang taon ng Kolehiyo, umuwi na lang sya isang araw na kasama ang kanyang nobya, at mga magulang nito. Buntis si babae at kailangan nya itong panagutan. Ang kwento ng Lola, dahil daw sa sama ng loob sa kanyang Junior kaya namatay ang Lolo.

Kahit may pamilya na, patuloy pa din daw nagbuhay binata ang aking tatay. Kaya naman kahit nagiging pabigat na ay di pa rin sya matiis ng lola. Doon pa rin sa kanyang mumunting bahay tumira, kahati pati sa kakarampot na kinikita ng matanda.

Masyadong magiliw at mapagpasensya ang aking Lola. Naaalala ko noon, sa tuwing uuwi ng lango sa alak ang tatay, madalas syang pagsaraduhan ng kwarto ni nanay. Ang sabi nya'y ayaw nya daw mangamoy alak ang kanyang bagong palit na kobre kama. Sa mga ganitong pagkakataon, si Lola ang matiyagang nag aalaga kay tatay. Gigising ito sa kalaliman ng gabi upang punasan sya at ipagtimpla ng kape o pakainin ng sopas hanggang sa mahimasmasan. 

Kadalasan pa ay dun na ito sa kwarto nya papatulugin. Ang kawawang matanda naman ang magdamag na magpapaypay o kaya'y magpupunas sa lasing na pobre.

Ngayon, sa tuwing malalasing si tatay, kadalasan ay sa garahe na sya aabutan ng pagputok ng araw. Pinagbubuksan lang sya ng Nanay ng pintuan kapag gabi ng akinse o kaya ay a-trenta. Kapag ganun, kahit anong oras umuwi si Tatay hinding hindi makakatulog ang nanay.

Ang malas lang ni kuya. Nung sya na ang natutong magpaka lango sa alak at umuwi ng disoras ng gabi, wala ng magaalaga sa kanya. Dahil kinuha na sa min si Lola. Kaya ayun ang loko, kesa daw umuwi sya ng lasing eh kung sa kani kaninong bahay na lang nagpapalipas ng gabi.

Si kuya ang panganay namin. Pero hindi sya ang bunga ng pagkakadisgrasya ni tatay kay nanay. Nang magpakasal kasi sina Nay at tatay, nagbago ang isip ni pamilya ni nanay. Gusto nila na tapusin muna ni nanay ang kolehiyo. Pero dahil ayaw nila ng karagdagang kahihiyan kapag pumasok si nanay ng malaki ang tiyan. Pinalaglag nila ang panganay namin. Hindi rin naman nakatapos si nanay. Kusa na rin syang tumigil ng mabuntis ulit sya sa kanyang ikalawang taon sa kolehiyo.

"pssst. Oi Ana, si nanay anjan ba?"

Lumingon ako at nakita ko ang aking magaling na kapatid. Sa wakas matapos ang 3 araw na di paguwi, naiisipan nya na din magpakita.

"Buti naman at naisipan mo pang umuwi??! Punyeta kang bata ka! Saan ka nanaman ba nag susuot? Yung perang pinampapabili ko ng lason sa daga asan na?! Napurnada mo na naman ano?!!! sinasabi ko na nga ba! Punyeta, manang mana ka talaga sa ama mo! wala na kayong ginawang tama! Mga walang silbi!!"

agad agad nagmadali paakyat ang kuya. Mabilis na kumaripas na tamang tama lang para hindi sya tamaan ng lumilipad na bakya ni nanay paakyat sa kanyang kwarto para magkulong. 

Mabait ang kuya ko. Dahil na rin siguro dadalawa lang kami hindi na rin kami masyadong nag aaway. Mabait sya. Maliban lang nung panahong isinanla nya ang relo kong baby G na regalo ng ninang ko sa kin. Maliban na lang din nung nakita ko syang humihithit ng damo sa likod ng plaza kasama ng mga tambay sa kabilang baranggay. Mabait naman sya at malambing, maliban na lang din nung panahong tinutukan nya ko ng kitchen knife at binantaang papatayin kapag sinumbong kong may nakita akong parang tawas na nakatago sa lumang lalagyan ng hairwax sa may altar sa kwarto nya. Malambing syang kuya maliban na lang noong nahuli ko syang nakasilip sa may kisame nung isang hapon na naliligo ako. Mabait ang kuya ko.

Masaya ang aming pamilya. May mga panahon nga lang na namimiss ko ang lola ko. Sya lang kasi ang kakampi ko noon. Mag tatatlong buwan na din na mamatay si Lola. Biyernes noon pagkauwi ko galing sa eskwela. Maraming tao sa bahay. Hindi dahil sa tipikal na inuman o sugalan. Natagpuan daw si lola na nakalupaypay. Naglalaway. Wala nang buhay. 

Bago pa man yon, magdadalawang taon na din naman ng una kaming iwan ng Lola. Kasama namin pero wala na talaga sya. Kinuha sya ng sakit na Alzheimer's. Nagmistula na lang syang isang katawan na walang kaluluwa. Hindi na nakakakilala. Mainitin ang ulo. Isip bata.

May mga panahon na normal sya. Walang sumpong. Matino ang pagiisip. Pero habang tumatagal palala ng palala. Araw lang ang binilang ng nagmistula syang sanggol. Hindi na nya kayang alagaan ang sarili nya. 

Sa kasamaang palad. Wala sa pamilya ang napagpasahan ni Lola ng kanyang mahabang pasensya. Noong una, kahit papano ay naaalalayan pa sya. Si Tatay ang naghahatid sa kanya sa kwarto. Gagamitin nya na din ang pagkakataon na yon para hanapin ang titulo ng bahay o kung anu ano pa mang mga dokumento sa mga gamit ng lola. Kung minsan si Kuya din ang naghahatid ng pagkain ni Lola sa kwarto. Lingid sa kaalaman ng matanda, isa-isa na rin nawawala ang mga pinakaingat-ingatang iilang gamit.

Wala namang masyadong yaman ang matanda. Walang ipapamana kundi ang mismong lupang tinitirhan namin. Walang mga alahas, walang ipon o kung ano pa man. Siguro marahil na din sa buong buhay nyang pagkayod na naubos lang sa pagsuporta sa pamilya ng kanyang Unico Hijo.

Ito na din ang naging dahilan kung bakit sa paningin ng aking Nanay, isa na lamang syang pabigat. Una inilipat nya ang matanda sa isang maliit na kwarto sa may kusina. Ang dating maid's quarters na ginawa na lamang tambakan ng mga lumang gamit. Inalis ang ilang tambak, winalisan ng konti, nilatagan ng banig at naging bagong himlayan na ng matanda. Mas mabuti na daw yun para malapit sa kusina o sa banyo at hindi na mahirapan kung dudumi ang matanda o kapag oras ng pagkain nya.

Madalas ko syang mapanaginipan. Pero hindi ko na ito maalala. Madalas ay magigising na lang ako na walang kahit anong matandaan tungkol sa nangyari bago natulog. Siguro kagustuhan ko na din ito. Kagustuhan kong burahin ang mga mapapait na ala-ala. Yung mga hindi maganda. Yung mga masakit at pangit na alaala.

Yung mga ala-ala ng pag maltrato nila kay lola.Yung pag hampas sa kanya nang minsan na-ihi sya sa kanyang salawal. Yung pagsipa sa kanya ng matabig nya ang kanyang kainan. Yung panahon na sa sobrang pangungulit nya para humingi ng inumin, binigyan sya ng isang basong bagong kulong tubig at sa sobrang uhaw ay halos magpaltos ang bunganga at dila ng aking Lola. Yung pagpaso sa kanya ng sigarilyo ng ayaw nyang bumangon para mapaliguan. Nung kalbuhin sya dahil sya daw ang nagkakalat ng galis at kung ano anong pang sakit sa balat. Yung ala-ala ng makita ko syang nakapulupot sa isang sulok, tahimik na umiiyak. Yung makita ko kung paano nya kainin ang pasalubong kong mamon dahil hindi sya pinakain magdamag. Yung makita ko syang mahimbing na natutulog sa kanyang banig na natuyuan na din ng sarili nyang ihi at dumi.

Siguro nga mas pinili kong makalimot. 

Kinalimutan ko na din na ako ang madalas utusan ni nanay na bumili ng lason sa daga. Twing Linggo matapos magsimba. 

Kinalimutan ko na din ang itsura ng bote ng lason na wala ng laman sa tabi ng kainan ni lola. 

Sa di ko maipaliwanag na dahilan, hindi ako malungkot sa sinapit nya. Sa totoo lang. Masaya ako. 

Malaya ka na Lola. Pinalaya na kita.. 

http://buhaykalsada.multiply.com






Tuesday, August 2

6 La visa Kaloka: My US Visa Adventures

"A man's feet must be planted in his country, but his eyes should survey the world"

-George Santayana

(Sino yun?)

Believe it or not. I am patriotic..... in a sense. Pero Hindi ako die hard fan. Hindi ko balak magpa tattoo ng 3 stars and a sun, o ng philipine flag. Magsuot ng panty na gawa sa Pinya Fiber. I don't eat bangus, at kung minsan kumekemblar ako ng mas masahol pa sa malansang isda. ayoko din magsuot ng t-shirt, polo shirt, bag, pants, panty o kung anu pa mang pwedeng lagyan ng YELLOW RIBBON.

http://www.dipity.com/tickr/Flickr_astig/

One thing am sure of, wala akong balak mangibang bansa.

Noong 2005, most people thought that it's the year of the rooster. But no, it is the year of nursing. For almost all my friends from high school decided to take up nursing in college, syempre dahil na din sa pag a-aim na makapag work abroad. As for me, ayoko talaga. Bukod sa Pagbibigay ng libreng circumcision sa mga 18 and above at pag conduct ng sperm letting sa bawat baranggay, i don't find blood, and other medical related things appealing.

http://www.pinoy-ofw.com

So i took up Accoun-ting-inang yan. Lol.

Like i said, going abroad is not really part of my priorities. Siguro sumasagi lang sya sa isip ko kung bakasyon ang paguusapan. Mga tipong hongkong lang or thailand o kahit singapore. Kaya it was a surprise when i found out i will be sent to US for roughly around 2 months. Gosh! Sa totoo lang, i am not that excited, really.

It's an opportunity, yes, but knowing that you will be stepping out of your comfort zone is kinda nerve wracking. Alam mo yung ganung feeling. Ikaw lang mag isa sa isang unknown place, with unknown people, unknown standards, unknown everything. Yung feeling na bago ka bumili ng kahit ano eh magccompute ka muna:

x = dollar price
y = dollar conversion to peso
n= total amount in peso

n = x (y)

Shet di ba. Pero since no choice at para DAW ito sa ikabubuti ko in the future. GO na. At painstakingly, inasikaso ko ang mga dokumento. kesehoda, mangamkam ng mga ari-arian para addional documents kuno. bakit? Kasi, kakailanganin ko ito sa pag aapply ni US Visa, at tulad ng napanood natin sa movie ni Toni at Sam. MARAMI ANG NADEDENY.

Nakakahiya daw ang ma deny ng visa. Pero sa na-witness ko. Hindi nakakahiya. kundi.... Nakakapagod at masakit sa bulsa. $150 ang bayad sa pagaapply ng visa (see formula above) , not to mention ang hirap ng pagkuha ng sked, pag process ng mga kailangang document at ang mismong pakikpag sapalaran sa IMBA-SSY.

http://www.canstockphoto.com/denied-visa-on-passport-3788581.html


Buti na lang, hindi ako ang nagbayad. hindi rin ako ang nagpa sked. Ang naging role ko lang ay ang mag fill-out ng isang Ream na mga forms, pumunta sa embassy at harapin ang Consul na nakaka dugo ng pwet. yup hindi na uso ang nosebleed. Kundi pwet, internal hemorrhage ang epekto.

So dumating ang aking confirmation schedule. Monday, 6:30. I have weekend to prepare. Pero Pak na Pak, dumating naman ang pinsan kong half british half UK. At syempre since ako lang ang pwedeng sumama sa kanya mag clubbing dahil inatake ng dysmenorrhea ang Lola ko ayun bangenge ako ng buong weekend. Ni Hindi ko man lang na browse ang mga documents at letters ko. Gudlak kung ano ang itatanong ng Cone-soul.

Dumating ang madaling araw ng monday. Ang target ko, makarating dun ng 5am. Matapos maligo, magbihis ng conyong conyo, nag taxi. Nakarating ako dun ng quarter to 6. But no worries. Madami na talagang tao pero ok lang yon. PLEASE TAKE NOTE!! Hindi mo kailangang pumunta dun ng 2 hours o kahit 1 hour before your schedule dahil, On time sila. Kung anong oras ang schedule mo, dun lang sila magpapapasok. At dahil nga din sa american discipline, wag kang mag alala, saktong numbers lang per schedule. kaya walang unahang magaganap sa pila.

http://tonyocruz.com/?p=2931


Sabi nga nila mahigpit ang security sa embassy. I-google mo na lang ang mga bawal dalhin tulad ng kahit anong electronic device. Basta naaalala ko nung nakapila na ko para pumasok, nag announce si Manong security na bawal ang kahit anong liquid at MAKAKAIN. Alam ko na yun syempre kaya nga wala akong dalang kahit ano. mga ilang hakbang na lang ako ng maalala ko na nag nenok nga pala me ng mga candy para ibaon in case magutom o mahilo. Pak, wala pa naman basurahan sa paligid, at baka gulpihin naman ako kapag hinagis ko ito sa Roxas blvd. Buti na lang sa kalagitnaan ng napaka neat na damuhan ng tapat ng embassy, may nakapag trip na magsunog ng mga dahon kaya nakahanap ako ng tapunan. sa wakas nakapasok na din. Ang daming entrance. Sa unang guard, sa mga kumukuha ng appointment at papers, sa xray, sa mga mangangapkap ulit, at sa counter na magbibigay ng number. Matapos ang lahat ng yan, nasa labas ka pa din. Pag pinapila na para pumasok sa loob, meron nanamang xray tapos mangangapkap ulit.

http://janeuymatiao.com/2011/05/06/us-embassy-manila-visas/

Shet nung nasa loob na ko, di ko mapakiwari ang kaba. kahit anong relax ko at mental preparation, kakabahan ka pa din talaga. at ayun tinuro ako sa isang window, ENGLISH MODE ON!!! pero di pa pala, aayusin pa lang ang papers, sa sumunod na window, ENGLISH MODE ON!!! di pa rin pala, kukunan ka lang ng finger prints. at sa wakas dun na sa huling window. Sa mga Consul.

http://janeuymatiao.com/2011/05/06/us-embassy-manila-visas/


Sure na to kasi naririnig ko na ang nagaganap na interview. dun kasi ako naupo malapit sa mga consul na para sa mga seaman (seafarers).

at nagimbal ako sa mga sumunod na pangyayari. Habang naghihintay ay naririnig ko ang mga nagaganap na interview sa pagitan ng mga consul at mga seaman. HONGSUNGEEEEETTTT ng mga consul nila. Lalo na yung girl na tawagin nating si CHUN LI dahil sya ay chinese-american.

ilan lang to sa mga scenario

Chun-Li: What's the name of your ship? <SUPERSLANG>
Sea Manong: huh???!!?!?
C: What's the name of your ship?
S: <di pa din ata narinig>
C: <tinodo ang volume at> I SAID, WHAT'S THE NAME OF YER SHIP!!

C: what's your position in your ship?
S: Pastry chef
C: what's the most popular cake?
S: Chocolate cake
C: what type of cocoa do you use
S: < di ko narinig>
C: what brand?
S:...........
C: how big is the packaging?
>and a lot more

C: where are you assigned in your ship?
S: dishwashing
C: in the Dishwasher, how many glasses can you wash in one sitting??
S: <faint>

C: what's the signal for fire?
S: Fire alarm.
C: what's the sound of the fire alarm
S: It's loud ......
C: how does it sound? describe it
S: <WTF????!!!!!>

yang huling tanungan ay nung nasa pila na ko sa consul ko, i swear inexpect ko any minute eh biglang sisigaw dun si manong na katunog ng sirena ng bumbero. At promise sa dami ng mga seaman na dumaan kay chun-Li, ilan lang ang na-approve.

Kaya imaginin mo na lang ang kaba ko nung ako na ang humarap sa Consul ko. Yung nauna pa sa kin na deny din. HUHU. Pero sabi nga nila dapat grace under pressure. Kaya nung turn ko na, with all smiles ko syang binati ng GOOD MORNING! pero di man lang nya ko nilingon.

Si Mr.Consul ay blonde, blue eyed, medyo balding pero pogi. Pure Caucasian. May pagka mala Malfoy ng Harry Potter. Mukang stiff at masungit. Pagkabati ko nagulat ako ng sabihin nyang.

"Sandali lang huh, may tapusin pa akow." Shocked! Amazed! Hindi po sya jejemon ok, ganyan lang ka slang ang pagbigkas nya.

and i was like "Ok".

MrConsul: What's your full name?
me answer
MrConsul: Your Birthday?
me answer
MrConsul: Purpose?
me answer
MrConsul: How much is your monthly salary?
me answer: ___________ million pesos

silence...................

MrConsul: Ok
silence...................

Me still smiling that stiff smile <confused>

MrConsul: padala namin iyong visa sa iyo opisina.


Me: I'm good?


MrConsul: Oo opisina tama ba? office?


me: Great! Thanks!


i mean salamat!

at makalipas ang ilang araw dumating na din ang visa ko. yahoo.
 pero hanggang ngayon di ko pa din maintindihan, bakit ganun ang treatment sa mga seaman at sa iba pang na deny dun sa embassy. As if lahat ng tao na gustong pumunta dun ay para mag TNT o may gagawing masama.

Siguro dapat tayo sa pilipinas mag issue din ng visa sa gustong pumasok. At swear mag aapply akong Consul

at ito ang ilan sa mga magiging linya ko

Bb. Consul: Full name?
Bb. Consul: How BIG? ...............................is your feet?
Bb. Consul: Do you shower everyday????!!!!!
Bb. Consul: Do you soap yourself????
Bb. Consul: how about deodorant???
Bb. Consul: Do you have any intentions not to change clothes?????!!! Answer me!!!

Bb. Consul: Speak in Filipino!!! pakshet, don't push me!!!! DENIED!!!! grrr.